Mijn naam is Lianne en ik ben een vrolijke Zoetermeerse van 33 jaar. Het is alweer iets meer dan twee jaar geleden dat ik mijn diagnose kreeg, huidkanker. Nu ik het zo schrijf voelt het raar om te denken dat het alweer twee jaar is.

In 2018 vond ik een nieuwe moedervlek op mijn kuit. Wat geen verassing was want ik krijg op regelmatige basis nieuwe moedervlekken, maar deze was anders. Het voelde niet goed. Op naar de huisarts! Maar bij de huisarts werd ik niet één maar twee keer weggestuurd met de opmerking: ‘het is maar gewoon een moedervlek’. Begin 2019 heb ik gekozen om hem toch te laten verwijderen, ‘gewone’ moedervlek of niet.

Vrijdagmiddag half vijf kreeg ik een telefoontje terwijl ik op de fiets naar een afspraak zat. De strekking van de boodschap was: het blijkt toch een melanoom te zijn, volgende week donderdag heb je een afspraak bij de chirurg in het ziekenhuis en als je nog vragen hebt mag je maandag even bellen.

Vanaf dat punt is alles een waas… Afspraken, onderzoeken het volgt elkaar als een soort slechte film op. Geen uitzaaiingen dus dat was mooi. Plan van aanpak: opereren van de kuit en toch voor de zekerheid ook de lymfklieren in de lies. Na de operatie drie weken een wond vacuümpomp op de kuit om de wond te dichten en medicatie om de kans te verkleinen dat de kanker terugkomt. Het klonk zo simpel.

Maar zoals zoveel kanker verhalen verliep deze ook niet volgens plan. Tijdens de operatie werden er toch uitzaaiingen gevonden in mijn lymfklieren, de wond genas niet goed dus de vacuümpomp moest 7 weken op de wond, ik kreeg een allergische reactie op de pleisters van de pomp en de medicatie die de kans van een terugval moesten voorkomen maakte mij zo ziek dat ik niet eens meer water binnen kon houden.

Ik voelde mij verslagen.

Ik was boos omdat mijn lichaam mij verraadde had.

Ik was gefrustreerd omdat niets ging zoals het moest.

Ik was verdrietig want kanker is gewoon K*T.

Ik voelde me schuldig want er zijn zoveel mensen die het veel zwaarder hebben dan ik.

Ik was angstig want wat als het terugkomt.

Verzwolgen in negatieve emoties gingen mijn dagen naadloos in elkaar over. Tot op één van deze dagen ik een verhaal las over en oude Cherokee die aan zijn kleinzoon vertelde dat iedereen twee wolven in zich heeft die strijden met elkaar. De ene wolf staat voor alles wat goed/positief is en de andere voor alles slecht/negatief is. Wanneer de kleinzoon vraagt welke wolf wint antwoord de Cherokee: ‘De wolf die je voed’.

Ik besefte me van alles wat er gebeurde dat ik controle had over één ding: hoe ik kies om er mee om te gaan. Ik moet deze keuze tot op de dag van vandaag nog steeds elke dag bewust maken. Daarom heb ik gekozen om een tatoeage te nemen als een reminder om alleen mijn goede wolf te voeden.

Inmiddels is mijn lichaam herstelt en ben ik kankervrij. Ik ben dankbaar en optimistisch over de toekomst. Ik ben Jongeren en kanker gaan volgen omdat ik het soms nog lastig vind dat kanker altijd onderdeel blijft van je leven en ik steun haal uit de verhalen van lotgenoten.

—————————-

Heb jij ook een ‘Kanker-Tattoo’ en wil jij deze delen? Vul dan onderstaand contactformulier in. Samen maken we er een mooie collectie van! Mocht je geen tatoeage hebben maar een een kankerding, -knuffel, ketting, waar jij kracht uit haalt is dat ook prima!