Het loopt tegen het einde van de middag als de eerste lotgenoten binnendruppelen op de Overleekerhoeve, een prachtige boerderij net buiten Monnickendam.

We komen vanuit het hele land, van Friesland tot Brabant, bepakt en bezakt met bordspellen, badkleding en zakken snoep. En daar zitten we dan, tussen de weilanden en aan het water, met de limonade en de chocolaatjes op tafel. Sommigen komen elk jaar weer en anderen zijn hier voor het eerst; sommigen zitten nog midden in hun behandelingen en voor anderen is er al meer tijd verstreken; sommigen zijn volop aan het werk en anderen staan nog elk uur van de dag oog in oog met Vermoeidheid of een ander overblijfsel van de ziekte, maar dat maakt allemaal niet uit. Iedereen is even welkom. Hoe kan het ook anders als je zoiets enorms met elkaar deelt?

Bij het voorstelrondje schrijven we allemaal een “uniek weetje” over onszelf op. Het is wel even spannend om iets te moeten bedenken en zomaar in de groep te gooien. En waarschijnlijk ben ik ook niet de enige die even moet slikken – mijn ziekte heeft toch een hoop in de war geschopt. Maar er blijft altijd wat over, of het nu om een gerestaureerde Vespa gaat, een verre reis, of een liefde voor Harry Potter. En later op de avond gaat de hamvraag natuurlijk ook de ronde. Wat heb jij dan? Of wat had je? Hoe is het voor jou om kort haar te hebben? Wat vind je het moeilijkst aan het ziek-zijn? Het voelt vaak als te veel of te zwaar om het over deze dingen te hebben. Maar in deze groep zijn het doodnormale onderwerpen 🙂

De dag erna is het ijs goed gebroken en worden we met open armen ontvangen bij Stichting Huis aan het Water, een centrum voor lotgenoten dat inderdaad – je had het al geraden – aan het water ligt! De vrijwilligers staan letterlijk met zelfgebakken taart voor ons klaar. Een deel van de groep heeft voor het creatieve programma gekozen en een ander deel van de groep voor het verwenprogramma. Ik word zelf flink verwend met een voetmassage, een schoonheidsbehandeling (een peeling) en een behandeling voor mijn handen – droge huid no more, maar het leukst zijn toch de mensen die ons zo willen verwennen en de energie die ze in ons stoppen! Ik vond het wel even lastig dat mijn acne als probleem werd gezien (“dan zal deze peeling je veel goed doen!”), maar ach, iedereen helpt op hun eigen manier. Tussendoor is er genoeg tijd om wat te kuieren of een ligstoel aan te schuiven, en een paar van ons dobberen in het water.

Na de lunch varen we af naar Marken, een pittoresk vissersdorpje waar de huizen op palen staan en de kids in en uit de Gouwzee springen. We kunnen kiezen: een kleine rondleiding aan de hand van lotgenoot/local Jelmer of gewoon even een terrasje, en daarna met z’n allen een ijsje. Ik was vergeten hoe snel softijs smelt in de zon, zo lang had ik het al niet gehad. En ik was vergeten dat er spikkels op kunnen. Ach, de volgende keer..

Weer terug bij Huis aan het Water staan er twee vrijwilligers aan de barbeque en wordt de satesaus rijkelijk geschonken. Plotseling overvalt het me, hoe K*T het allemaal wel niet is. Thuis lukt het maar niet om even lekker te huilen en dan komt het hier plotseling toch naar boven. Gelukkig heb ik de allerliefste roomies en mag ik even lekker wanhopig zijn. Want bij ziek-zijn hoort het allemaal: de sterke ik die zich er wel doorheen weet te slaan, maar ook die kleine ik die het even niet meer ziet zitten.

Op zondagochtend ruikt het naar croissantjes. We ontbijten gemoedelijk en doen nog een potje Loco Coco Nuts (een soort Cards Against Humanity). De foute grappen schudden me wakker en stiekem is het toch wel leuk allemaal. Bij het Huis aan het Water gaat de liefde door de maag, we lunchen en we luieren nog wat, en dan is het alweer tijd voor afscheid. Het was heeeeeerlijk om oude lotgenootjes weer te zien en nieuwe lotgenootjes te leren kennen. Ik heb me in ieder geval alweer voor een volgende activiteit opgegeven! Want wat een opluchting is het, als die problemen van mij zo raar niet meer zijn en we er gewoon met z’n allen het beste van maken.

Lieve lotgenootjes, lieve vrijwilligers, bedankt voor een heerlijk weekend, wat fijn dat we er allemaal mogen zijn <3 en tot de volgende keer!